به نام خدا

در بیابان طلب راهبری نیست مرا

سر پرواز به بال دگری نیست مرا

آن نفس باخته غواص جگر سوخته ام

که به جز آبله ی دل گهری نیست مرا

روزگاریست که با ریگ روان همسفرم

میروم راه و ز منزل خبری نیست مرا

میزنم بال زهم تا فتد آتش در من

از دل سنگ امید شرری نیست مرا

ساکن کشتی نوحم ز سبکباری خویش

چون خس و خار ز طوفان خبری نیست مرا

گر چه چون سرو تماشاگه اهل نظرم

از جهان جز گره دل ثمری نیست مرا

می توان رفت چو آتش به رگ و ریشه ی شمع

به دل آزاری پروانه سری نیست مرا

همه شب با دل دیوانه ی خود در حرفم

چه کنم جز دل خود نامه بری نیست مرا

خاطر امن به ملک دو جهان می ارزد

نیستم درهم اگر سیم و زری نیست مرا

می توانم شرری را به پر و بال رساند

در خور شمع اگر بال پری نیست مرا

برده ام غنچه صفت سر به گریبان صائب

جز دل امید گشایش ز دری نیست مرا

صائب تبریزی