عاشقين ، مجنون وار ذره ذره بدن خود را بر سنگ پاره ها مي زنند تا به معشوق .برسند و فرهاد وار كوهانيت را ازبين مي برند

کسي اشکي براي ما نريخت / هر که با ما بود از ما مي گريخت چند روزي هست حالم ديدنيست / حال من از اين و آن پرسيدنيست گاه بر روي زمين زل مي زنم / گاه بر حافظ تفاءل مي زنم حافظ ديوانه فالم را گرفت / يک غزل آمد که حالم را گرفت: ما زياران چشم ياري داشتيم *** خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم

محبت و عشق اگر در وجود انسان نباشد؛ انسان در هاله افسردگي مي رود .

اولين باري که عاشقت شدم يادته ؟ من يه کرم سيب بودم و تو يه کرم ابريشم . من به تو قول دادم ديگه هيچوقت سيب نخورم و تو هم قول دادي دور خودت پيله نزني . ولي نمي دونم چي شد که من طاقت نياوردم و فقط يه خورده سيب خوردم . تو هم از غصه دور خودت پيله بستي . ... حالا دومين باره که عاشقت شدم ولي حالا من هنوز يه کرم سيبم و تو يه پروانه خوشگل تو پر زدي و رفتي و من موندم و سيبايي که جايي براي خورده شدنشون نمونده . از هر چي سيبه منتنفرم

با سلام خيلي زيبا بود.....موفق باشين عزيزان دل

فراموشكاري بابت انسان بودن ماست نه انسان نبودن . ذات انسان اينه كه فراموش كنه . اصلا سنت الهي بر اينه كه ادم بتونه غم هاشو فراموش كنه . و خدا هيچ وقت به خاطر سرشتي كه خود در وجود ما انسانها قرار داده از دست ما دلگير نميشه .

ولي اينو قبول دارم كه بايد دل خدا رو به دست بياريم نه به خاطر اينكه انسانيم و خوي انساني داريم به خاطر اينكه ... به خاطر خيلي چيزها .

راستي

عكسشم خيلي جالب بود !

يا حق!

سلام

خيلي جالب بود !
دقيقا همينطوره !

مطلبو خودتون نوشتين؟

هممممممممممم؟
در هر حال زيبا بود !

يا حق!